Modlitwy o uwolnienie metodą pięciu kluczy nauczył nas Neal Lozano (świecki katolik z USA), choć przecież nie jest ona w Kościele żadnym wielkim odkryciem. A jednak jest. Dlaczego? Bo przypomniała o tym, że największe uwolnienie dokonuje się wtedy, kiedy człowiek przynosi Bogu swoje życie, aby z Nim je porządkować… Na początek warto wyjaśnić samo słowo „uwolnienie”. Nie jest tożsame z egzorcyzmem – ten potrzebny jest w przypadku opętania, stanu rzadko spotykanego, gdzie konieczna jest modlitwa kapłana specjalnie do takiej posługi przez Kościół namaszczonego. Z drugiej strony jeśli ktoś potrzebuje uwolnienia – nie znaczy, że jest opętany. Metoda pięciu kluczy nie jest egzorcyzmem. Chodzi w niej o uwolnienie od tego, co nas blokuje na życie, a co Bóg pokazuje jako źródło naszych problemów.

Uwolnienie albo – jak mówią niektórzy – „pozamykanie drzwi”, przez uchylenie których bardziej lub mniej świadomie jesteśmy bezbronni wobec zła. Co znaczy: nie mamy siły walczyć. Wchodzimy w pokusy. Trwamy w nałogach. Nie umiemy przebaczyć. Nie umiemy cieszyć się małżeństwem, pracą, dziećmi, sobą. Dusi nas gniew. Nie potrafimy być przyjaciółmi. Nic nie czujemy. Od lat męczymy się z depresją, bezsennością, nerwicami i nic nam nie pomaga. Żyjemy przygnieceni poczuciem winy albo – bywa i tak – żyjemy w poczuciu, że prześladuje nas zły los. Albo sami się prześladujemy, myśląc, że nie ma dla nas ratunku, nic z nas nie będzie, nasze życie nie ma sensu. Albo kiedy wstydzimy się przyznać, że tak myślimy. Lub gdy uważamy, że nie mamy prawa do słabości i pustki, bo jesteśmy prezesami, liderami wspólnot, animatorami, ojcami, nauczycielami, proboszczami, tzw. mądrymi ludźmi. Z tymi ciężarami przychodzimy do Tego, który w odpowiedzi na to wszystko, co – jak uważamy – tak nas upokarza, odpowiada słowami: „moc w słabości się doskonali”. Jego moc w naszej słabości, bo ten wymagający Bóg jest jednocześnie Bogiem miłosiernym. To znaczy z miłości szalonym. Im jesteś słabszy, tym On jest hojniejszy: w jej okazywaniu, w przebaczaniu, niestrudzony w podnoszeniu cię, w czekaniu na twoje: „Tak”. Nigdy nie odepchnie, nigdy cię nie upokorzy, nie chce, abyś musiał przed Nim udawać. Przecież to Jezus jest tym, który sam prosi Ojca, aby nikt z nas nie zginął. Dlatego w modlitwie metodą pięciu kluczy każdą ze spraw, która jawi się jako istotna, oddajemy Bogu, wypowiadając słowa „w imię Jezusa Chrystusa”. To słowa, które zmieniają wszystko: one sprawiają, że mocą Chrystusa dokonuje się przebaczenie tam, gdzie nie było ono możliwe przez wiele lat. W tej modlitwie nie robimy nic innego, jak tylko dobrowolnie i świadomie poddajemy działaniu Miłosiernej Miłości te obszary naszego życia, gdzie – jak często o nich myślimy – lepiej się nie zapuszczać. Ale one są, i spychane, prędzej czy później się odzywają. Po modlitwie niejeden z nas doświadczył, jakby wreszcie udało mu się podnieść kotwicę. Jakby puściły sznury, uniemożliwiające wcześniej zmianę zachowania. A zwłaszcza tę głębszą – serca, myślenia, czucia. Jakby zniknęło coś, co zniechęcało do pracy nad sobą, bo gdy zrobiłeś dwa kroki do przodu – wystarczał byle pretekst, by polecieć osiem do tyłu.

PIĘĆ KLUCZY to logicznie poukładana droga do celu.

1. Zawierzenie Jezusowi nie tylko tej modlitwy, ale całego swojego życia. Oraz wypowiedzenie żalu za to, co było złe: niewłaściwe wybory, ignorowanie dobra, niewierność, odejście od Boga.

2. Przebaczenie. Wypowiadamy kolejne sprawy do przebaczenia konkretnym osobom, także sobie. A wszystko w imię Jezusa.

3. Wyrzeczenie. Także w imię Jezusa wyrzekamy się duchów, które „podczepiając” się pod nasze słabości zwodzą nas, utrudniają, ciągną w dół. Ważne jest nazwanie ich, a także kłamstw, które zakorzeniły się w naszej świadomości i odgradzają nas i od Boga, i od radości życia.

4. Związanie duchów. Osoba posługująca prosi Jezusa, aby pokonał duchy, których się wyrzekliśmy

5. Błogosławieństwo Ojca. W życie w wolności wkraczamy oddani Miłości. Temu, który błogosławi nam w każdej chwili. Błogosławi naszemu powołaniu. Chce nas na tym świecie.

(na podst. artykułu J. Rachoń “Pięć kluczy do wolności” Szum z Nieba 103/2011)