Zmarli:

br. Mieczysław Walerian Chmielnicki * 23.10.1914 † 12.12.1947
br. Gabriel Stanisław Pelc * 07.01.1931 † 02.06.1949
br. Izydor Marcin Deskur * 20.01.1929 † 24.08.1953
o. Zygmunt Julian Ogarek * 22.07.1886 † 20.02.1955
o. Lucjan Józef Wołek * 17.07.1894 † 01.04.1968
o. Ludwik Romuald Zmaczyński * 11.04.1904 † 27.10.1969
o. Alfons Kazimierz Kwapień * 24.08.1912 † 05.12.1974
o. Wojciech Władysław Kobzdej * 27.06.1910 † 12.01.1975
o. Emanuel Leon Działa * 11.04.1912 † 24.09.1979
br. Marian Franciszek Kasicki * 29.04.1899 † 08.11.1981
o. Honoriusz Stanisław Kowalczyk * 01.08.1935 † 08.05.1983
br. Ludwik Michał Wierzbicki * 22.01.1909 † 22.09.1986
o. Angelik Józef Jarosz * 24.11.1921 † 02.07.1987
br. Stanisław Pąk * 25.09.1945 † 17.10.1994
br. Stanisław Sebastian Michalczewski * 24.12.1926 † 03.07.2002
o. Stanisław Marian Dobecki * 17.01.1914 † 02.08.2004
o. Walenty Edward Potworowski * 29.05.1923 † 07.10.2011
o. Jan Góra * 08.02.1948 † 21.12.2015
o. Tomasz Alexiewicz * 30.10.1948 † 17.12.2016

Br. MIECZYSŁAW Walerian CHMIELNICKI

Urodził się 23 października 1914 roku w Zarudziu koło Zbaraża na Ukrainie. Profesję zakonną złożył 20 marca 1938 roku. Pracował w klasztorach we Lwowie, Warszawie i Poznaniu. Był mistrzem krawieckim. Cierpliwie znosił ciężką chorobę, chociaż niełatwo mu było żegnać się z życiem w tak młodym wieku. Zmarł w Poznaniu 12 grudnia 1947 r., miał 33 lata, 9 lat przeżył w Zakonie.

Br. GABRIEL Stanisław PELC

Urodził się 7 stycznia 1931 roku w Grodzisku Dolnym koło Przeworska. Był wychowankiem małego seminarium w Jarosławiu. Jego łagodny uśmiech był znakiem niewinności, skupienia i wewnętrznej radości. 2 czerwca 1949 roku utonął w Jeziorze Strzeszyńskim pod Poznaniem, miał 18 lat, odbywał nowicjat.

Br. IZYDOR Marcin DESKUR

Urodził się 20 stycznia 1929 roku w Poznaniu. Obłóczony został 7 września 1947 roku. Zmarł jako nowicjusz, nie złożywszy profesji zakonnej. Przed śmiercią prosił o pochowanie go w habicie dominikańskim. Spoczywa wśród mogił dominikanów na cmentarzu sołackim w Poznaniu. Umarł w Gnieźnie 24 sierpnia 1953 r., miał 24 lata.

O. ZYGMUNT Julian OGAREK

Urodził się 22 lipca 1886 roku w Wiśniczu Nowym koło Bochni. Profesję złożył 28 marca 1904, święcenia kapłańskie przyjął 4 sierpnia 1909 roku. Był kapelanem wojskowym w czasie I wojny światowej, potem mistrzem braci kleryków, wykładowcą w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i na studium dominikańskim we Lwowie, a także redaktorem “Szkoły Chrystusowej”. Uzyskał tytuł doktora teologii. Człowiek wybitnie zdolny, bardzo dobry kaznodzieja. Cierpliwie znosił długą chorobę. Zmarł w Poznaniu 20 lutego 1955 r., miał 69 lat, 51 lat przeżył w Zakonie, z czego 46 jako kapłan.

O. ŁUCJAN Józef WOŁEK

Urodził się 17 lipca 1894 roku w miejscowości Sielec koło Dębicy. Profesję zakonną złożył 19 marca 1916, święcenia kapłańskie przyjął 20 marca 1920 roku. Na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie uzyskał stopień magistra nauk historycznych. Otrzymał zakonny tytuł kaznodziei generalnego. Był prefektem internatu dominikańskiego w Żółkwi, wykładowcą historii Kościoła na naszym studium zakonnym, przeorem klasztoru w Czortkowie, Jarosławiu, Lublinie, Gidlach i w Borku Starym. Zasłynął jako niezmordowany misjonarz i cieszący się wielkim uznaniem rekolekcjonista. Mimo zewnętrznej szorstkości, człowiek bardzo dobrego serca i szczerej pobożności. Przez ostatnie dziesięć lat cierpliwie znosił chorobę Parkinsona, która uczyniła go łagodniejszym. Zmarł w Poznaniu 1 kwietnia 1968 r., miał 74 lata, 52 lata przeżył w Zakonie, z czego 48 jako kapłan.

O. LUDWIK Romuald ZMACZYŃSKI

Urodził się 11 kwietnia 1904 roku w Ihumeniu, na ziemiach poskich będących pod zaborem rosyjskim. Do Zakonu wstąpił jako magister prawa, po rocznym sprawowaniu urzędu sędziego grodzkiego w Białej Podlaskiej. Profesję złożył 3 lutego 1940, święcenia kapłańskie przyjął 9 stycznia 1944 roku. Pracował w klasztorze w Krakowie, Warszawie i Poznaniu. Na studium zakonnym w Krakowie był wykładowcą prawa. W Warszawie rozpoczął odbudowę kościoła i klasztoru św. Jacka oraz prowadził pracę duszpasterską, głównie wśród inteligencji. W Poznaniu pełnił funkcję przeora konwentu. Mimo poważnej choroby serca i oczu był bardzo żywotny. Kochał Zakon. Dobrze znał jego ducha i historię, i trafnie znajdował kierunek, w jakim powinno rozwijać się życie dominikańskie. Był cenionym konferencjonistą i spowiednikiem, wiernym przyjacielem i roztropnym doradcą. Wiele zawdzięcza mu duszpasterstwo rodzinne i Trzeci Zakon. Przeszedł wiele cierpień; przyjmował je w duchu wiary. Zmarł w Poznaniu 27 października 1969 r., miał 65 lat, 29 lat przeżył w Zakonie, z czego 25 jako kapłan.

O. ALFONS Kazimierz KWAPIEŃ

Urodził się 24 września 1912 roku w Swarzowie koło Dąbrowy Tarnowskiej. Profesję złożył 21 października 1935, święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1940 roku. Był wybitnym misjonarzem ludowym, wykładowcą homiletyki na studium zakonnym w Krakowie, kierownikiem Ośrodka Kaznodziejskiego, definitorem kapituły prowincjalnej w 1934 roku, subprzeorem klasztoru w Poznaniu. Otrzymał zakonny tytuł kaznodziei generalnego. Pracował w klasztorze w Gdańsku, Lublinie, Warszawie, Gidlach i Jarosławiu. Kochał Zakon i cieszył się liczebnym wzrostem misjonarzy. Chorobę nowotworową, na którą cierpiał, znosił cierpliwie i z humorem. Zmarł w Poznaniu 5 grudnia 1974 r., miał 62 lata, 39 lat przeżył w Zakonie, z czego 34 jako kapłan.

O. WOJCIECH Władysław KOBZDEJ

Urodził się 27 czerwca 1910 roku w Albigowej koło Łańcuta. Profesję złożył 2 października 1926, święcenia kapłańskie przyjął 26 listopada 1933 roku. Ukończył wydział biologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był pierwszym syndykiem klasztoru służewskiego (Warszawa), potem przeor konwentu w Gdańsku. Najdłużej przebywał w konwencie lubelskim. Był tzw. kaznodzieją generalnym, wytrawnym misjonarzem i rekolekcjonistą. Dotknięty chorobą nowotworową znosił ją cierpliwie i odważnie przyjął śmierć. Zmarł w Poznaniu 12 stycznia 1975 r., miał 65 lat, 48 lat przeżył w Zakonie, z czego 41 jako kapłan.

O. EMANUEL Leon DZIAŁA

Urodził się 11 kwietnia 1912 roku w Czernelicy koło Stanisławowa na Ukrainie. Profesję złożył 20 sierpnia 1930, święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1938 roku w Rzymie. W czasie pobytu w Rzymie ciężko zachorował na płuca, przeszedł operację i już nigdy nie odzyskał pełni zdrowia. Po drugiej wojnie światowej powrócił do kraju i pracował w klasztorze św. Józefa w Warszawie, następnie jako kapelan sióstr dominikanek w Świętej Annie, a przez ostatnie trzydzieści lat w konwencie w Poznaniu, gdzie m.in. pełnił funkcję kronikarza konwentu. Sumienie miał delikatne, niekiedy skrupulatne. Cierpiąc samemu z tego powodu, poświęcił się leczeniu dusz skrupulatnych. Opracował wskazania dla dusz skrupulatnych i napisał wiele artykułów z zakresu życia wewnętrznego drukowanych na łamach Ateneum Kapłańskiego, Znaku, W drodze i Przewodnika katolickiego. Spokojny, uśmiechnięty, miły w kontakcie z współbraćmi. Był powszechnie ceniony i lubiany. Zmarł w Poznaniu 24 września 1979 r., miał 67 lat, 49 lat przeżył w Zakonie, z czego 41 jako kapłan.

Br. MARIAN Franciszek KASICKI

Urodził się 29 kwietnia 1899 roku w Czarnocinie koło Kościerzyny na Pomorzu. Profesję złożył 14 grudnia 1929 roku. Pracował w klasztorze we Lwowie, następnie w Rzymie. Po wybuchu drugiej wojny światowej powrócił do Lwowa. Czas okupacji spędził w domu rodzinnym na Pomorzu. Po wojnie otrzymał asygnatę do klasztoru w Poznaniu i pozostał tu do końca życia. Bardzo pragnął zostać kapłanem. Zmarł w Poznaniu 8 listopada 1981 roku, miał 82 lata, 52 lata przeżył w Zakonie.

O. HONORIUSZ Stanisław KOWALCZYK

Urodził się 1 sierpnia 1935 roku w Duczyminie koło Szczytna. Profesję zakonną złożył 4 sierpnia 1953, święcenia kapłańskie przyjął 15 czerwca 1961 roku. Pracował w klasztorze w Poznaniu, Tarnobrzegu i Krakowie, a ostatnie lata znowu w Poznaniu, jako duszpasterz młodzieży akademickiej. Zawsze pełen entuzjazmu i poświęcenia dla młodzieży, zjednał sobie jej wielką życzliwość. Tragiczny wypadek samochodowy, któremu uległ 17 kwietnia, dogłębnie poruszył wszystkich. Zmarł w szpitalu w Poznaniu, w dniu swego Patrona, św. Stanisława Biskupa i Męczennika, 8 maja 1983 r. Jego pogrzeb był wielką manifestacją wiary. Miał 48 lat, 30 lat przeżył w Zakonie, z czego 22 lata jako kapłan.

Br. LUDWIK Michał WIERZBICKI

Urodził się 22 stycznia 1909 roku w Wygnance koło Czortkowa, na Ukrainie. Profesję zakonną złożył 16 czerwca 1929 roku. Posiadł znajomość rzemiosła szewskiego i kaletnictwa, którymi służył współbraciom, zwłaszcza nowicjuszom i braciom klerykom. Pracował w klasztorze we Lwowie, Krakowie, Gidlach, Tarnobrzegu, Borku Starym, Jarosławiu a przez ostatnie 26 lat życia w konwencie poznańskim. Z wielkim zamiłowaniem, sumiennie wypełniał obowiązki zakrystiana, furtiana, a nade wszystko szewca. Po krótkim pobycie w szpitalu zmarł na raka krwi. Zapisał się w pamięci współbraci jako zakonnik pobożny, cichy, pogodny i cierpliwy w znoszeniu uciążliwości choroby. Zmarł w Poznaniu 22 września 1986 r., miał 77 lat, 57 lat przeżył w Zakonie.

O. ANGELIK Józef JAROSZ

Urodził się 24 listopada 1921 roku w Kuźnicy koło Sokółki na białostocczyźnie. Profesję zakonną złożył 7 marca 1952, święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956 roku. Do Zakonu wstąpił jako nauczyciel matematyki i księgowości. Przebywał dwukrotnie w konwencie św. Józefa w Warszawie, gdzie był mistrzem braci kleryków i dwukrotnie w konwencie poznańskim; od 1965 roku już nieprzerwanie do końca życia. Wielokrotnie był radnym i subprzeorem konwentu poznańskiego. Pełnił także funkcję zakrystiana. Był członkiem rady wychowawczej nowicjatu i nauczycielem łaciny, a od roku 1985 prowincjalnym promotorem mniszek i sióstr. Ceniony był jako spowiednik w wielu zgromadzeniach żeńskich, także jako spowiednik braci nowicjuszy. Kochał Zakon. Był niezwykle sumienny i dokładny w spełnianiu obowiązków. Chorobę nowotworową znosił z oddaniem się woli Bożej. Zmarł w Poznaniu 2 lipca 1987 r., miał 66 lat, 35 lat przeżył w Zakonie, z czego jako kapłan 31.

Br. STANISŁAW PĄK

Urodził się 25 września 1945 roku w Chrzanowie koło Janowa Lubelskiego. Pierwszą profesję złożył 4 sierpnia 1967, profesję wieczystą 4 sierpnia 1973 roku. Praktycznie całe życie zakonne pracował w konwencie poznańskim. Krótko pełnił tylko funkcję zakrystiana w Krakowie. W Poznaniu był zakrystianem, cenionym krawcem i dobrym kierowcą. Zmarł nagle. Jest pochowany wśród mogił dominikańskich na cmentarzu sołackim w Poznaniu. Zmarł w Poznaniu 17 października 1994 r., miał 49 lat, 27 lat przeżył w Zakonie.

Br. STANISŁAW Sebastian MICHALCZEWSKI

Urodził się 24 grudnia 1926 r. w Podobinie koło Rabki. Profesję zakonną złożył 19 marca 1949 r. Po krótkim pobycie w klasztorach w Krakowie i Tarnobrzegu, w roku 1953 przybył do Poznania, gdzie przebywał do końca swego życia. Swoje zakonne obowiązki, m.in. zaopatrzeniowca i kucharza, podejmował z wielką ofiarnością i zaangażowaniem. Wobec wszystkich był życzliwy, a wspaniałe poczucie humoru pozwalało mu w pokoju przeżywać trudy dnia codziennego. Bardzo często można go było spotkać z różańcem w ręku. Tak też zastała go śmierć 3 lipca 2002 roku. Miał 75 lat, z czego 53 przeżył w Zakonie.

O. STANISŁAW Marian DOBECKI

Urodził się 17 stycznia 1914 roku w Poznaniu. Był klerykiem Seminarium w Gnieźnie, jednak zafascynowany tomizmem zdecydował się wstąpić do dominikanów. Profesję złożył 23 lutego 1936 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 3 czerwca 1939 roku. Pod koniec II wojny światowej przybył do Poznania i przejął opuszczony klasztor. Przez wiele lat był duszpasterzem akademickim. Pełnił też funkcję przełożonego domu w Jarosławiu. Prowadził duszpasterstwo robotników w Niemieckiej Republice Demokratycznej. Po powrocie do Polski zamieszkał w Poznaniu. Do końca życia pozostał bardzo aktywny i był powszechnie lubiany. Zmarł 2 sierpnia 2004 roku. Miał 90 lat, z czego 68 przeżył w Zakonie, a 65 w kapłaństwie.

O. WALENTY Edward POTWOROWSKI

Urodził się 29 maja 1923 r. w Goli koło Gostynia w rodzinie ziemiańskiej. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, następnie ukończył studia na Politechnice Gdańskiej. Profesję złożył 16 października 1954, święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1959. Po święceniach pracował w klasztorze św. Jacka w Warszawie, a następnie przez 27 lat (w latach 1964–1991) pełnił obowiązki przełożonego. Przez trzy kadencje był przeorem konwentu św. Józefa w Warszawie, a następnie przez trzy kadencje był przeorem w Krakowie. W latach 1982–1985 był prowincjałem i jednocześnie przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Po zakończeniu kadencji prowincjalskiej przez dwie kadencje był przeorem konwentu w Poznaniu, a następnie przez trzy kadencje subprzeorem tego klasztoru. Pełnił liczne funkcje w Prowincji, w diecezjalnych strukturach Kościoła oraz przy Konferencji Episkopatu Polski. Był także asystentem bractwa Rodziny Matki Bożej Bolesnej oraz kapelanem Towarzystwa Ziemiańskiego w Poznaniu. Przyczynił się do  powstania w Polsce pierwszych wspólnot Ruchu Wiara i Światło. Przez ostatnie 20 lat życia był związany z Drogą Neokatechumenalną, w ramach której, mimo sędziwego wieku, był między innymi kaznodzieją wędrownym na Śląsku oraz ojcem duchownym seminarium Redemptoris Mater w Kijowie. Był człowiekiem bardzo dyskretnym, cechowało go także subtelne poczucie humoru i prostota. Kochał modlitwę różańcową. Wśród braci cieszył się ogromnym autorytetem. Ostatni rok jego życia naznaczony był chorobą nowotworową. Cierpienie oraz uzależnienie od opieki innych znosił z wielką pokorą. Do ostatnich dni żywo interesował się sprawami Zakonu i Prowincji. Zmarł 7 października 2011 roku, w święto Matki Bożej Różańcowej, patronki poznańskiego klasztoru. W chwili śmierci towarzyszyła mu modlitwa różańcowa braci. Został pochowany na Cmentarzu Sołackim w Poznaniu. Przeżył 88 lat, z czego 57 w zakonie, a w kapłaństwie 52.

O. JAN GÓRA

Urodził się 8 lutego 1948 w Prudniku. Profesję złożył 12 września 1967, święcenia kapłańskie przyjął 8 czerwca 1974. Po święceniach pracował przez rok jako katecheta w Tarnobrzegu, a następnie przez dwa lata w klasztorze św. Jacka w Warszawie, gdzie pisał pracę doktorską z teologii. Od 1977 roku aż do śmierci mieszkał w Poznaniu, gdzie był duszpasterzem szkół średnich, a następnie duszpasterzem akademickim i twórcą Ruchu Lednickiego. W 1991 roku był współorganizatorem VI Światowych Dni Młodzieży w Częstochowie. Z jego inicjatywy w Hermanicach odbywały się letnie kolokwia młodzieżowe, stworzył też ośrodki duszpasterskie na Jamnej oraz nad jeziorem Lednica, gdzie w czasie corocznych Ogólnopolskich Spotkań Młodych Lednica 2000 gromadziło się kilkadziesiąt do stu kilkudziesięciu tysięcy młodzieży i studentów. Działalność duszpasterską podejmował w sposób twórczy i z ogromną gorliwością, poświęcając jej cały swój czas i siły. Dla wielu osób był duchowym ojcem i ogromnym autorytetem. Troszczył się o piękno liturgii: tłumaczył i adaptował kanony z Taizé, zapoczątkował uroczyste sprawowanie Mszy św. roratnich oraz uroczystą oprawę liturgii Triduum Paschalnego – inicjatywy te w znaczący sposób wpłynęły na sposób sprawowania liturgii w naszej Prowincji. Był autorem ponad 30 książek oraz stałym felietonistą miesięcznika „W drodze”. Czterokrotnie był wybierany radnym konwentu. Został powołany na konsultora Rady Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Młodzieży. Otrzymał tytuł honorowego obywatela miasta Poznania, powiatu tarnowskiego i gminy Prudnik. Został wyróżniony nagrodą Episkopatu Polski Totus, a pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł nagle, w czasie sprawowania Eucharystii, 21 grudnia 2015 w Poznaniu. W uroczystościach pogrzebowych uczestniczyło wielu biskupów, kapłanów oraz kilka tysięcy ludzi. Został pochowany na Polach Lednickich. Przeżył 67 lat, z czego 48 w zakonie, a w kapłaństwie 41.

O. TOMASZ ALEXIEWICZ

Urodził się 30 października 1948 w Poznaniu. Profesję złożył 29 września 1974, święcenia kapłańskie przyjął 23 czerwca 1979. Po święceniach pracował krótko w Tarnobrzegu, a następnie w Poznaniu, gdzie był duszpasterzem akademickim oraz założycielem Wspólnoty Odnowy w Duchu Świętym „Jerozolima”. Na początku stanu wojennego przez krótki czas był internowany, a potem kierował pomocą uwięzionym i represjonowanym. Później pracował w Konwencie św. Józefa w Warszawie, gdzie był wikariuszem parafii, pierwszym dyrektorem Ośrodka Informacji o Nowych Ruchach Religijnych i Sektach oraz założycielem Fundacji Przeciwdziałania Uzależnieniom „Dominik”.  Następnie przebywał w Łodzi, gdzie był asystentem Fraterni III Zakonu, oraz w Szczecinie, gdzie współpracował z „Przymierzem Miłosierdzia”. Na kilka miesięcy przed śmiercią został asygnowany do Konwentu w ukochanym przez niego Poznaniu. Trzykrotnie wybierano go radnym konwentu, a także był prowincjalnym promotorem Fraterni III Zakonu i prowincjalnym promotorem duszpasterstw osób uzależnionych. Przez prawie trzydzieści lat współpracował z grupami Anonimowych Alkoholików. Niestrudzony kaznodzieja, głoszący Słowo Boże w bardzo różnorodny sposób, w różnych środowiskach, z ogromnym współczuciem wobec ubogich dzisiejszych czasów. Charyzmatyczny kapłan, który bardzo wielu ludzi przyprowadził do Pana Jezusa. Przez wiele lat cierpiał na arytmię serca, ostatnie półtora miesiąca życia spędził w szpitalu otoczony troskliwą opieką i modlitwą wychowanków ze Wspólnoty „Jerozolima” oraz współbraci. Zmarł 17 grudnia 2016 roku. Został pochowany na Cmentarzu Sołackim w Poznaniu. Przeżył 68 lat, z czego 42 w zakonie, a w kapłaństwie 37.