Dominikanie Poznań

Katarzyna urodziła się 25 marca 1347 roku, jako 24 z 25 dzieci swoich rodziców. Jej ojciec był farbiarzem, miał na imię Jakub, a matka – Łapa. W wieku 6 lat Katarzyna miała pierwsze widzenie, które sprawiło, ze zdecydowanie zwróciła serce ku Bogu. Złożyła ślub dziewictwa i prowadziła surowe życie.

Mając lat 16 otrzymała habit Zakonu Pokutnego św. Dominika. Przez kilka łat żyła w ukryciu w swoim pokoju, modląc się i pokutując. Często przeszkadzały jej demony, które starały się odwieść ją od tego sposobu życia. Pewnego dnia ukazał się Katarzynie Jezus, czyniąc swoją oblubienicą w wierze i wkładając jej na palec ślubną obrączkę. Kiedy Katarzyna miała 20 lat, na zaproszenie swego Oblubieńca porzuciła samotność i rozpoczęła aktywne życie, odwiedzając chorych w szpitalach, wspomagając biednych oraz godząc zwaśnione rodziny. Wokół nie] zaczęła gromadzić się „rodzina” uczniów: mężczyzn i kobiet, pracujących zawodowo, artystów i zakonników. Wielu z nich było starszych od Katarzyny, ale wszyscy nazywali ją „mamą”.
Z czasem, dzięki bogatej korespondencji, działalność Katarzyny zaczęła być znana także poza murami jej rodzinnego miasta. Swe listy pisała zarówno do członków rządów, jak i zwykłych rzemieślników, do papieży i kardynałów, osób światowych, mnichów oraz mniszek. Kiedy w Sienie wybuchła zaraza dżumy, Katarzyna poświęciła się opiece nad chorymi. W roku 1375 udała się do Pizy i Lukki, aby nakłonić obie republiki do wystąpienia z ligi antypapieskiej. W Pizie, 1 kwietnia tego samego roku, otrzymała stygmaty. W roku następnym ( 1370) działała na rzecz pojednania Florencji ze Stolicą Apostolską. Po wysłaniu kilku uczniów do Awinionu udała się tam w ślad za nimi. Wysiłki Katarzyny niestety zawiodły udało się jej jednak przekonać papieża Grzegorza XI, aby na nowo przeniósł do Rzymu siedzibę papieży, która od 70 lat, to jest od roku 1305, znajdowała się w Awinionie. W styczniu roku 1377 Grzegorz XI uroczyście powrócił do Rzymu. W tym okresie Katarzyna prowadziła intensywne życie duchowe; doprowadziła tez do zawarcia pokoju między zwaśnionymi gałęziami rodziny Salimbenich. Wtedy też otrzymała niezwykłe „oświecenie Prawdy”, które stało się później tematem jej ,,Dialogu”. w następnym roku papież wysłał Katarzynę do Florencji, by doprowadziła do końca sprawę zawarcia pokoju.
Po śmierci Grzegorza XI jego następcą został Urban VI. Ze względu na swój zapał we wprowadzaniu reform przysporzył sobie wielu wrogów. Niektórzy kardynałowie, w większości Francuzi, wybrali w proteście antypapieża. Tak zaczęła się wielka schizma zachodnia, trwająca aż do 1417 roku.
Katarzyna ukończyła w tym czasie dyktowanie swego „Dialogu” i przybyła do Rzymu na zaproszenie Urbana VI. Papież zbierał wokół siebie osoby najbardziej znaczące na polu duchowości i religii celem obrony przeciw schizmatykom. Katarzyna w dzień po swoim przybyciu do Rzymu rozmawiała z Urbanem VI oraz nielicznymi wiernymi mu kardynałami, zachęcając ich do ufności Bogu, który nie opu­ści Kościoła, swojej Oblubienicy. Całą duszą zaangażowała się w obronę praw prawdziwego papieża: przekonywała osobiście i za pomocą listów.
Od początku lutego do połowy marca 1380 roku Katarzyna codziennie chodziła do bazyliki św. Piotra, aby modlić się za Kościół podzielony przez schizmę i tam, w widzeniu otrzymała na ramiona „łódź” św. Piotra. Obarczona wieloma cierpieniami zmarła 29 kwietnia tego samego roku, powtórzywszy słowa Chrystusa na krzyżu: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego”. Jej ciało zostało pochowane w kościele dominikanów Santa Maria sopra Minerva, gdzie do dziś spoczywa pod głównym ołtarzem. W roku l 970 została ogłoszona doktorem Kościoła, a w 1999 – współpatronką Europy. Święta Katarzyna żyje do dziś w swoich pismach: „Listach”, „Dialogu” i Modlitwach”. Jej życie oraz dzieł